اگر قطر ببازد ديگر شانسي براي ادامه رقابت‌ها نخواهد داشت و همين موضوع، فشار روحي ـ رواني زيادي را به بازيكنان «برونو متسو» تحميل مي‌كند.

سرمربي فرانسوي قطر در آستانه بازي حساس امشب گفت: «تا الان تحت فشار بوديم چرا كه به عنوان ميزبان رقابت‌ها، مسابقه اول را باخته بوديم، اما شرايط بازي اول و دوم متفاوت است و نبايد براي بازي با چين استرس داشته باشيم. سعي مي‌كنيم منطقي‌تر بازي كنيم تا به هدفمان كه پيروزي است نزديك شويم. تيم خوب و مهره‌هاي خوبي داريم و از همه توان خود استفاده مي‌كنيم تا موفق شويم. اينجا جام ملت‌هاي آسياست و تك‌تك مسابقات براي ما مهم است. براي پيروزي بايد بيشتر تلاش كنيم.»

بازي قطر و چين ساعت 19:45 امشب برگزار مي‌شود و قبل از آن از ساعت 16:45 ، دو تيم ازبكستان و كويت، در نخستين بازي دور دوم مرحله گروهي جام ملت‌ها به مصاف هم مي‌روند. ازبك‌ها با بردن كويت مي‌توانند نخستين تيم صعودكننده به مرحله يك چهارم نهايي جام پانزدهم لقب بگيرند.

مردان «باي اره‌نا»‌در دو، سه سال اخير (و بويژه دو فصل پيش) در نيم فصل اول ليگ آلمان كولاك كردند و به مقام نخست رسيدند اما از هفته‌هاي بيستم به بعد كه مسابقات جدي‌تر شد، نتايج ضعيف‌تر مي‌گرفتند.

مدير فني مشهور لوركوزن با پيشينه مربيگري كوتاه مدت اين تيم در اوايل دهه 2000 را كه سال‌هاي 2000 تا 2004 سرمربي تيم ملي آلمان هم بود، در اولين روزهاي سال جديد 2011 مي‌گويد: اين تيم بر اثر وقايع فصول اخير پرتجربه‌تر شده و در بدبينانه‌ترين حالت نيز در پايان مسابقات فصل جاري حداقل سوم خواهد شد. لوركوزن تا همين جاي كار نيز برخلاف فصل 2009 ـ ‌2008 در پايان 17 هفته نخست فصل صدرنشين جدول نيست و با 10 امتياز عقب‌افتادگي نسبت به بورسيا دورتموند صدرنشين يكه‌تاز پيكارها فقط در رده سوم جدول قرار دارد، اما از بايرن مونيخ و همچنين هامبورگ، شالكه و وولفسبورگ بسيار بهتر عمل كرده است.

فولر به نشريه كيكر آلمان گفته است: ما حتي فصل پيش نيز مشكلاتي داشتيم و تن دادن به 14 تساوي در طول فصل كمر ما را شكست اما درس‌هاي هر سه فصل اخير بسيار به كار ما آمده و تيم را پخته‌تر كرده است.

باشگاهي مثل لوركوزن چه به لحاظ اعتبار و چه از نقطه نظر مالي محتاج به شركت همه ساله در جام‌هاي باشگاهي اروپا است و اگر به جام قهرمانان اروپا نرسيم، دست‌كم بايد در ليگ اروپا (جام يوفاي سابق) شركت كنيم.

از قضا تيم يوپ هاينكس اولين بازي‌اش را در نيم فصل دوم ليگ آلمان در برابر دورتموند در جمعه شب 24 دي كه شب افتتاحيه اين نيم فصل است برگزار مي‌كند و اگر آن بازي را ببرد به 7 امتيازي مردان يورگن كلوپ رسيده و در راستاي تحقق ادعاهاي فولر حركت خواهد كرد.

ياران فولر اين دلخوشي را دارند كه همراه با اينتراخت فرانكفورت تنها شكست‌دهنده مردان وست فالن در نيم فصل اول بوده‌اند.

اين فصل هر چه در پرسپوليس گذشته به سردرگمي و بحران انجاميده تا جايي كه پيروزي ضعيف مقابل سايپا آن هم بعد از 5 شكست متوالي براي تيمي كه ليگ را با داعيه قهرماني آغاز كرده بود به موفقيتي وصف نشدني تبديل شد، اما حتي اگر اين برد به معناي خروج دايي و شاگردانش از بحران باشد نمي‌توان از اتفاقاتي كه به كوچك شدن نام پرسپوليس، با تمام تجربه و سابقه‌اش انجاميده، راحت گذشت.

در سال‌هاي اخير و در مقاطع مختلف، پرسپوليس به خاطر بي‌ثباتي‌هاي مديريتي بارها مورد هجمه انتقادات قرار گرفته است. رفت و آمدهاي پياپي مديران دليل اصلي تمام ناكامي‌ها برشمرده مي شد، معضلي كه به مرور زمان به نيمكت مربيان هم رسيد. سليقه متفاوت مديران و نوع روابط آنها اجازه نمي‌داد تا مربيان برنامه‌ريزي بلندمدتي داشته باشند چون با هر تغييري نيمكت مربيان هم دستخوش تغيير و تحول مي‌شد، با بيشتر شدن فشار انتقادها و افت پرسپوليس، سازمان ورزش و در راس آن علي سعيدلو با دخالت به موقع، اين تيم بزرگ را براي مدتي از اين آمد و شدها دور كرد.

كاشاني به پرسپوليس آمد و اين بار به علي دايي اعتماد كرد تا حداقل اين تيم در ليگ دهم با ثبات در مديريت و كادر فني ديگر بهانه‌اي براي توجيه ناكامي‌هاي احتمالي نداشته باشد، غافل از اين كه اين آفت به جمع بازيكنان هم رسوخ كرده و بي‌ثباتي بازيكنان يكي از مشكلات جدي پرسپوليس در چند فصل اخير است.

نگاهي به فهرست كاپيتان‌هاي پرسپوليس در اين فصل تا حدي از اين حقيقت پرده برمي‌دارد.

در اين تيم طي هفته‌هاي گذشته از ليگ دهم حتي بازوبند كاپيتاني هم سرگردان بوده است. بعد از كريم باقري كه اين فصل را با مصدوميت آغاز كرد و در نيمه راه با خداحافظي غيرمنتظره به پايان رساند شيث رضايي هرگز چهره يك كاپيتان اول با تجربه و بدون حاشيه را نداشت و به نظر مي‌رسيد اين عنوان در 26 سالگي مقابل نامش سنگيني مي‌كرد. بعد از او حقيقي، علي عسگر و حيدري هم اين بازوبند را به بازو بستند تا شايد مشخص شود كه پرسپوليس مدت‌هاست از بازيكنان بزرگ، با تجربه و قديمي تهي شده و درون ميدان تكيه‌گاهي براي روزهاي بحراني ندارد.

در همين حال و در حالي كه گفته مي‌شد استخدام عنصر پرتجربه‌اي مثل وحيد هاشميان بيشتر براي رفع همين معضل و سپردن بازوبند كاپيتاني به اين بازيكن كهنه‌كار و با شخصيت صورت گرفته است، مسوولان فني و غيرفني پرسپوليس، ترجيح دادند از دخالت مستقيم در اين زمينه صرف‌نظر كنند و كار را به برگزاري راي‌گيري بين داوطلبان بكشانند كه با انجام اين راي‌گيري، سپهر حيدري، وحيد هاشميان و حسين بادامكي با كسب بيشترين آرا، به ترتيب به عنوان كاپيتان‌هاي اول تا سوم تيم برگزيده شدند. در همين راي‌گيري عليرضا حقيقي تنها با كسب يك راي در رده آخر و حتي يك رده پايين‌تر از شيث رضايي قرار گرفت. مازيار زارع و مجتبي شيري هم بيش از اين دو و كمتر از 3 نفر نخست، راي جمع كردند.

محمد صادقي، پيشكسوت پرسپوليس در مورد اين موضوع به «جام‌جم» مي‌گويد: حق با شماست،‌ اصلا به نظر من دليل افت پرسپوليس همين است. پول همه چيز را در فوتبال خراب كرده است. در سال‌هاي نه چندان دور، از تركيب 11 نفره پرسپوليس حداقل 60 درصد بيشتر از 4 سال در كنار هم بازي كرده بودند، به پيراهن پرسپوليس عشق مي‌ورزيدند و براي آن ارزش قائل بودند، اما حالا يك سال در اين تيم و سال بعد در تيمي كه بيشتر پول مي‌دهند. الان پرسپوليس حتي بعد از باقري براي پيدا كردن كسي كه در حد نام كاپيتان باشد با مشكل روبه‌روست، چون كاپيتان بايد علاوه بر تجربه، تعصب مثال‌زدني نسبت به تيمش داشته باشد، چيزي كه در پرسپوليس امروز كمتر يافت مي‌شود. كارنامه ضعيف اين فصل نه ربطي به دايي دارد، نه هيچ‌كس ديگر، فقط به خاطر كم شدن رفاقت‌ها، عشق و تعصب و اتحاد درون تيم است،‌ چون بازيكنان هر سال با معيارهايي غير از عشق و علاقه تيم خود را انتخاب مي‌كنند. زمان ما به اسم كاپيتان تيم قسم مي‌خوردند، بچه‌ها مشكلات خود را با او در ميان مي‌گذاشتند، يك بازيكن چند سال بازوبند را به بازو مي‌بست و نسبت به آن تعهد داشت نه مثل حالا كه همه چيز ارزش خود را از دست داده است.

براي اين كه حرف‌هاي صادقي را بهتر متوجه شويم بد نيست نگاهي به آمار كاپيتان اول‌هاي پرسپوليس داشته باشيم كه هر كدام اتفاقا از بزرگان اين تيم بوده‌اند.

بعد از حميد جاسميان كه نخستين كاپيتان پرسپوليس بوده و در 33 سالگي با تيمش خداحافظي كرد، همايون بهزادي بازوبند را به بازو بست. جعفر كاشاني و ابراهيم آشتياني هم بعد از او در اين كار تداوم داشتند تا اين كه كاپيتاني به علي پروين رسيد. پروين 30 ساله بود كه براي نخستين بار كاپيتان اول شد و جالب اين كه تا 41 سالگي در پرسپوليس اين وظيفه را برعهده داشت. محمد مايلي‌كهن جانشين پروين شد و از تير سال 66 تا اسفند 68 در واقع 2 سال و 7 ماه كاپيتان پرسپوليس بود. بعد از او ركورددار كاپيتاني بعد از پروين يعني محمد پنجعلي اين وظيفه را برعهده گرفت و از نوروز 69 يعني در 35 سالگي تا 4 سال بعد از آن تكيه‌گاه پرسپوليس در خط دفاع و امر كاپيتاني بود.

فرشاد پيوس، حسين عبدي، احمدرضا عابدزاده، افشين پيرواني، علي دايي، بهروز رهبري‌فرد و كريم باقري ديگر كاپيتان اول‌هاي پرسپوليس در طول اين سال‌ها بودند؛ كساني كه در حافظه تاريخي هواداران تيمشان ماندگار شدند و جالب اين كه اغلب با عنوان با تعصب يا با اخلاق از آنها ياد مي‌شود، اما اين كه كاپيتان‌هاي امروز پرسپوليس در آينده‌اي نه‌چندان دور بتوانند اين عناوين را از آن خود كنند يا نه، سوالي است كه گذشت زمان بهتر پاسخ آن را روشن مي‌كند.

در هفته‌هاي اخير، بحث جايگاه و حرمت كاپيتاني در پرسپوليس داغ بوده است. اخراج شيث رضايي از پرسپوليس و كاپيتاني دوباره در بازگشت به جمع سرخپوشان از يك‌سو و حاشيه‌هايي كه هميشه حول و حوش نام اين مدافع هست، باعث به وجود آمدن حساسيت‌هايي نسبت به كاپيتاني تيمي با اين طيف از مخاطب شده است.

در مورد اين موضوع شايد محمد پنجعلي، يكي از ركوردداران كاپيتاني در پرسپوليس و يكي از بهترين مدافعان تاريخ اين تيم بهتر بتواند نظر بدهد. پيشكسوت سرخپوشان در گفت‌وگو با «جام‌جم» هنوز پرسپوليس را «تيم ما» خطاب مي‌كند و نشان مي‌دهد كه صحبت‌هاي محمد صادقي در مورد تعصب قديمي‌ها تا چه حد درست است.

كاپيتان سال‌هاي 69 تا 73 پرسپوليس اين وظيفه را باري مي‌داند كه در تيمي مثل پرسپوليس روي دوش هر كسي نمي‌توان گذاشت. او با توضيح بيشتر ادامه مي‌دهد: باور كنيد در تيم ما «پرسپوليس» بايد دوستي و اتحاد باشد تا بتوان بر حاشيه‌ها غلبه كرد. اين تيم حتي در زمين، بزرگ‌تر مي‌خواهد. پرسپوليس مثل يك تيم كوچك نيست كه با 11 بازيكن كامل شود، بايد جوري باشد كه همه براي موفقيت يك نام پيش بروند، از حق خود بگذرند، پاس بدهند، گل بزنند و به خاطر مردم همه كاري انجام دهند.

وي ادامه مي‌دهد: يادم هست وقتي تيم ما عقب بود چقدر وظيفه كاپيتان سنگين مي‌شد. او بايد به همه روحيه مي‌داد، همه را جلو مي‌فرستاد و خلاصه كارهايي مي‌كرد كه شايد 90 درصد آن دلي بود، قاعده و قانون نداشت و وقتي همه خودشان را به آب و آتش مي‌زدند خيلي از مشكلات حل مي‌شد.

پنجعلي در مورد وضعيت كنوني پرسپوليس مي‌گويد: علي دايي از همان نسل آمده است، خودش خوب مي‌داند كه اين حرف‌ها چه معني مي‌دهد. حالا كه پرسپوليس، سايپا را برده خيلي از مسائل خود به خود حل مي‌شود، اما وقتي ما مي‌توانيم بهتر از اين باشيم نبايد اصول موفقيت را فراموش كنيم. جايگاه‌ها و احترام آنها بايد حفظ شود و هر كس وظيفه بزرگ‌تر بودن در زمين را بر عهده مي‌گيرد بايد بداند كه همه نگاه‌ها به اوست.

بد نيست بدانيد شيث رضايي كه بعد از كريم باقري كاپيتان اول سرخپوشان بوده است و البته با خروج گاه و بي‌گاه از ليست 18 نفره تيمش حضور ثابتي ندارد، در 26 سالگي جوان‌ترين كاپيتان اول پرسپوليس بوده . پيش از او بهزادي و آشتياني با 29 سال سن ركورددار بودند و پنجعلي و عابدزاده با پذيرفتن اين مسووليت در 34 سالگي مسن‌ترين كاپيتان اول‌ها بودند.

بازيكنان امروز، تاريخ فرداي پرسپوليس را رقم مي‌زنند، به نظر مي‌رسد اين پرسپوليس بيش از هر چيز به پر كردن خلأيي نياز دارد كه هفته‌هاست از آن رنج مي‌برد. قديمي‌هاي اين تيم چقدر درست مي‌گويند، «اين پرسپوليس درون زمين، بزرگ‌تر مي‌خواهد.»

هر كس كه قبول مي كرد رهبري تيمي را در دست گيرد كه فصل پيش 3 جام بزرگ را برد و براي اولين بار در تاريخ فوتبال ايتاليا دست به اين كار بزرگ مي زد، اشتباهي بزرگ را صورت مي‌داد و اين اشتباه از بنيتس 51 ساله و اسپانيايي سر زد. مشكل دوم سرمربي سابق ليورپول در دوران حضورش در اينتر ناسازگاري او با مديران باشگاه و بويژه شخص ماسيمو موراتي بود.

او آشكارا به انتقاد از مالك اينتر پرداخته و او را به خاطر عدم جذب نفراتي جوان‌تر در بازار نقل و انتقال‌هاي زمستاني سرزنش كرده بود. با اين اوصاف اقامت بنيتس در جوزپه مه‌‌آتزا فقط 6 ماه طول كشيد و هرچند او مي‌تواند به اين دل‌خوش دارد كه در همين مدت‌كوتاه عنوان قهرماني جام باشگاه‌هاي جهان را براي اينتر فتح و آن را هم ضميمه افتخاراتش كرد اما حقيقت آن است كه آسان‌ترين راه را در اين زمينه پيمود و با توجه به حذف زودهنگام نماينده آمريكاي جنوبي ـ اينترناسيونال برزيل ـ فقط با قهرمانان متوسط باشگاه‌هاي آسيا و آفريقا در آوردگاه امارات مصاف داد و چاره‌اي جز پيروزي برآنان نداشت.

بنيتس براي اين كه متهم به دنباله‌روي صرف از روش‌هاي آقاي خاص پرتغالي نشود و با اجراي فوتبالي تهاجمي دوستداران فوتبال را كه «اينتر مورينيو» را به دفاعي‌بودن متهم مي‌كردند به تحسين وادارد، روش‌هاي او را تا حدي عوض و سيستم تهاجمي را به سيستم غالب و اصلي بازي اينتر بدل كرد. در اين راه از همان آغاز فصل نه‌تنها «جاناتان بيابياني» فرانسوي را كه هنوز كلاس بازي در اينتر را ندارد و كوتينيو برزيلي را كه در 18 سالگي بسيار كم تجربه است، به عنوان بازيكنان ثابت اينتر به كار گرفت (و همان‌طور كه پيش‌بيني مي‌شد، هيچ‌يك جواب ندادند) بلكه بندهاي احتياط و بازي مستحكم در ميانه ميدان تيم را نيز از هم گسست و يكي از دلايل اوجگيري اينتر در فصول گذشته را محو كرد.

سرمربي 6 فصل گذشته ليورپول به واقع يك سيستم امتحان پس داده و موفق را در اينتر بدون دلايلي راسخ و قوي عوض كرد و اين تيم به دليل خو نگرفتن با آن و عدم تلاش در اين راه در 16 هفته آغازين ليگ ايتاليا 4 باخت داد و تا قبل از سفر به امارات 13 امتياز از آث.ميلان(صدرنشين) عقب افتاد، در گروه خود در جام قهرمانان باشگاه‌هاي اروپا نيز فقط با عنوان دومي به مرحله بعدي راه يافت كه دردسر رويارويي با بايرن مونيخ آلمان را در مرحله نخست حذفي پيكارها برايش خريد.

بنيتس با احتساب سوپرجام ايتاليا كه آن را در ابتداي فصل فتح كرد با تصاحب 2 جام تازه در فصل جاري ظاهرا كارنامه خود را غني‌تر كرده، اما حقيقت آن است كه سوپرجام ايتاليا، جامي تك مسابقه‌اي و كم اهميت‌ترين جام در ميان فتوحات اينترميلان به حساب مي‌آيد.

اما بنيتس دقايقي بعد از فتح جام باشگاه‌هاي جهان در گفت‌وگو با مطبوعات حمله‌اي وسيع‌تر از هميشه به موراتي كرد و اگر هم رئيس اينتر قصد قبلي براي بركناري بنيتس نداشت (كه البته داشت) همين مصاحبه هم براي مقصود فوق كفايت مي‌كرد.

با اين حال انتخاب «لئوناردو» برزيلي براي هدايت اينتر به عنوان جانشين بنيتس، رويدادي كه فقط 24 ساعت بعد از بركناري وي صورت پذيرفت، نمي‌تواند اقدامي عقلايي باشد زيرا لئوناردو در تك فصل سرمربيگري‌اش در آث.ميلان، آنقدر نتايج بدي گرفت كه در پايان فصل كنار گذاشته شد ولي بنيتس هم دلايل كاملا كافي را براي بركناري خود به موراتي و دستياران وي داده بود.

شايد هم ستيز با سران باشگاهي كه در آنها كار مي‌كند، خصلت و عادت بنيتس باشد. او به همين سبب در آخرين فصل كارش در والنسيا و 2 فصل واپسين حضورش در ليورپول فاقد آرامش لازم بود و آن درگيري‌ها از كارايي خود او بويژه در انفيلد كاست. بنيتس هر چند برخلاف خوزه مورينيو ظاهري مودب و آرام دارد، اما معمولا در جنگ‌هاي قدرت در باشگاه‌هايي كه كار مي‌كند، كوتاه نمي‌آيد و حاضر نيست حكومتش بر مسائل فني تيم سست و كمرنگ شود. او مايل نيست در پشت پرده با افرادي كه مي‌توانند جايگاه او را در يك تيم محكم كنند، مصالحه نمايد يا مسائلي را از روساي باشگاه‌ها بپذيرد كه ناقض حيطه كاري و سلطه او در مقام سرمربي تيم باشد.

بنيتس در مستايا نيز همين مشكلات را داشت اما والنسيا را به اولين قهرماني‌اش در ليگ اسپانيا بعد از 30 سال رساند و در سال 2004 به دوگانه ليگ اسپانيا و جام يوفا نايل ساخت. با اين حال او با «خسوس گارسيا پيتارچ» مديرفني والنسيا برسر سياست‌هاي خريد و فروش بازيكنان در باشگاه درگيري داشت.

بنيتس قبل از ترك مستايا به حالت تمسخر گفت: «گفتم يك لوستر مي‌خواهم و آنها يك چراغ خواب مردني را تحويلم دادند!»

با اين حال سيستم كار بنيتس در 3 سال آخر حضورش در ليورپول و حاصل و عايدي آن هم، چيزي چندان فراتر از يك چراغ خواب كم‌سو نبود. او با فتح جام قهرمانان باشگاه‌هاي اروپا در همان فصل نخست حضورش در ليورپول و آن هم توسط تيمي كه اكثر قريب به اتفاق نفراتش به لحاظ كيفي واقعا متوسط بودند، دست به كاري ارزشمند و معجزه‌وار زد و در فصل دوم سرخ‌هاي انفيلد را فاتح جام حذفي انگليس كرد و در فصل سوم نيز دوباره آنان را به فينال جام باشگاه‌هاي اروپا رساند و اين بار به مقام دومي قناعت كرد. ولي فصل آخر حضور او در ليورپول با دست‌هايي كاملا عاري از افتخار و گلايه دائمي از مديران باشگاه سپري شد. آن هم 2 مدير آمريكايي كه چون با يكديگر اختلاف داشتند، نمي‌‌توانستند بر سربركناري بنيتس تفاهم كنند.

مربي اسپانيايي از وضعيت مورد بحث به بهترين شكل براي طولاني‌تركردن اقامت خود در انفيلد سود جست ‌و صرف‌نظر از فصل آخر كه محروميت‌هاي مالي قدري دست‌هاي او را بست با پول «هيكس و جيلت» (مديران آمريكايي) هر بازيكني را كه خواست، خريد اما مساله اين بود كه خريدهاي بدي داشت و اكثر نفرات مورد نظر وي اگر نظاير فرناندو تورس، استيون جرارد و خاوي‌ير ماسكرانو را قلم بگيريم، بازيكنان متوسطي بيش نبودند كه نمي‌توانستند سرنوشت ليورپول را تغيير بدهند. او حتي مدعي شد كه كنترل لازم را برخريدو?فروش‌ها در انفيلد ندارد، اما آنچه تيم وي را از افتخارات دور نگه مي‌داشت، حاصل چند سال كار فراوان اما كم‌ثمر وي و خريدهاي اغلب نابجاي خود او بود. فراتر از آن ناكامي‌هاي ليورپول را مي‌شد به سيستم بازي‌هاي انتخابي بنيتس ارتباط داد كه لااقل در صحنه‌هاي داخلي فوتبال انگليس به هيچ روي جوابگو نبود و كاملا معيوب نشان مي‌داد. او 6 سال وقت را صرف وعده‌دادن به هواداران ليورپول در زمينه فتح ليگ انگليس كرد، اما بجز يك سال هرگز به اين هدف نزديك هم نشد و در آن فصل هم جنگ قهرماني را با 4 امتياز فاصله به منچستريونايتد واگذار كرد.

با اين مقدمات هيچ‌كس از اين كه بنيتس در پايان فصل گذشته طي توافقي دوجانبه با سران ليورپول از اين تيم جدا شد، تعجب نكرد و ناراحت هم نشد اما حيرت‌آورتر از آن قبول پيشنهاد ماسيمو موراتي براي پركردن جاي مورينيوي بسيار موفق در اينتر بود. او بسيار زود با درياي مشكلات كه بعضي از كنترل وي خارج و برخي نيز خلق شده توسط خود او بودند، در اين باشگاه مواجه شد. به اعتقاد وي تركيب اينتر پير و بعد از فتح سه‌گانه بزرگ فصل پيش‌اش بدون انگيزه شده بود و راه احياي آن خريداري چند بازيكن جوان و تازه بود. از طرف ديگر در اوايل فصل تعداد قابل توجهي از نفرات ثابت اينتر با آسيب‌ديدگي‌هاي مزمن و شديد مواجه شدند و نراتزوري از اين طريق مدتي بدون جوليو سزار، مايكون، ساموئل، ميليتو، كامبياسو، مونتاري و حتي زانه‌تي (مظهر ثبات و دوام و كاپيتان باشگاه) بازي مي‌كرد و اين مساله بهانه ظاهرا خوبي براي بنيتس براي توجيه نتايج ضعيفي بود كه تيمش در «سري‌A» و جام قهرمانان اروپا گرفت. اما موراتي و كارشناسان متوجه شده بودند كه مشكل اصلي اينتر نه مساله فوق بلكه توصيه‌ها و برنامه‌هاي تاكتيكي سرمربي تيم است كه با نفرات تيم همخواني ندارد.

اين هم يك حقيقت تلخ و اضافي بود كه اكثر اينتري‌ها به دلايلي موجه و غيرموجه از بنيتس دل خوشي نداشتند و به‌هيچ وجه همان بازي‌ها و نمايش‌هايي را كه براي مورينيو ارائه مي‌دادند، شامل حال بنيتس نمي‌كردند. آنها حتي در مصاحبه‌هايشان به وضوح از مورينيو تعريف و براي وي ابراز دلتنگي مي‌كردند و چون از اجراي روش‌هاي بازي بنيتس اكراه داشتند، هيچ‌گاه با جان و دل به آن نمي‌پرداختند. استدلال‌هاي غيرمنطقي بنيتس به حدي رسيد كه چند بار گلايه كرد تنها ميراث مورينيو براي وي در جوزپه مه‌آتزا يك تيم پير و مصدوم بوده است و گفت وقتي شكست‌هاي اين فصل به سبب همين نتيجه از راه رسيد مديران اينتر از وي حمايت نكرده‌اند. حال آن كه او بعد از شكست خانگي تيمش برابر رم و سپس ناكامي در دربي حساس ميلان و ايجاد فاصله‌اي عميق بين اين تيم و آث.ميلان در صدر جدول كالچو، فقط با حمايت شخص موراتي ماندني شده بود. در غيراين صورت اصلا گذارش به جام باشگاه‌هاي جهان و آوردگاه امارات نمي‌كشيد تا يك جام بزرگ و پرطمطراق را مفت و آسان به دست بياورد و بابت آن پز بدهد.

اين كه آينده بنيتس چيست بزودي مشخص مي‌شود ولي تعداد خواستاران وي كم نيست و ناكامي‌اش در 3 سال آخر حضور او در ليورپول چندان براي وي مضر نبوده و كوتاه شدن اقامت او در اينتر تا حد 6 ماه نيز به لطف فتح 2 جام به نفع او كار مي‌كند. پيشينه‌اي كه از وي در سطور قبلي از دوران حضورش در والنسيا و 3 سال نخست كارش در ليورپول آورديم او را يك مربي پرافتخار جلوه داده و در جمع 10 مربي اول دنيا نگه مي‌دارد. هر تيمي كه بخواهد با او كار كند، بايد از آغاز بداند مردي كه پيشينه فتح سوپرجام اروپا با ليورپول را هم دارد و در 3 كشور بزرگ و اصلي فوتبال اروپا (اسپانيا، انگليس و ايتاليا) به جام‌هايي بزرگ رسيده، از مجادله براي رسيدن به اهداف خود حتي با مديران باشگاه‌ها ابايي ندارد.

 Channel 4 
مترجم: وصال روحاني